Stap over je schaduw heen als je hulp nodig hebt

“Onze zoon Mike was in groep 1-2 op de basisschool net even anders dan de andere kinderen van zijn klas. Achterstevoren op z’n stoel was eerder de standaard, hij leek niet te luisteren, maar deed dat wel. Daarnaast was zijn motoriek ook wat minder. De trampoline ontweek hij liever. Voor zijn motorische ontwikkeling zijn we toen naar Lara Sijtema van Elisabeth Fysiotherapie gegaan en ook eenmaal per maand naar ergotherapeut Ine de Reus. Zij hielp Mike met dingen zoals hoe je een pen goed vasthoudt, gericht gooien van een bal/pittenzak etc. In overleg met Lara en Ine zijn we naar het Triversum gegaan voor onderzoek en diagnose. Daar bleek dat Mike AD(H)D en een lichte vorm van autisme heeft. Ine de Reus heeft ons vervolgens ook in contact gebracht met Rob van het Kinderkookcafé. Ondertussen gaat het heel goed met Mike. Motorisch gaat het een stuk beter, hij is gek van wielrennen. Hij is happy en komt met een glimlach thuis na een bezoek aan het Kinderkookcafé. Lynn, onze dochter, vindt alle aandacht voor Mike een beetje teveel van het goede. Althans zo ervaart ze dat zelf, ze krijgt immers net zoveel aandacht van ons. Ondanks dat ze jonger is, weet ze Mike prima te jennen. Wat regelmatig leidt tot herrie in huis. Lynn voelt zich dan vaak onbegrepen. Hoe dat komt? Ze wil eigenlijk ook gewoon aandacht. Het liefst zou ze ook naar het Kinderkookcafé willen. Als Mike daar naar toe is, sta ik regelmatig met Lynn koekjes te bakken in de keuken. Ondanks al onze goede bedoelingen liep het nog niet lekker. Ook op school adviseerde ze ons hulp te zoeken bij Centrum Jeugd & Gezin. Maar omdat Mike al bij Kop-Zorg is, en we ons daar prettig voelen, hebben we een afspraak gemaakt met het Opvoedcafé. In eerste instantie zijn we geholpen door Joyce, waar we veel mee hebben gesproken, en nu door Robin. Het is ontzettend fijn om sowieso gehoord te worden. Daarnaast krijgen we nu van Robin handvatten om in huis het net even anders aan te pakken, én met succes. Dat is eigenlijk zo mooi. We hebben dit keer maar vier gesprekken gevoerd en we kunnen weer door. Ik vraag me daarom ook af waarom niet meer ouders af en toe een beroep doen op ‘ouder’ begeleiding. Gewoon even een steun in de rug, het helpt enorm. En Lynn? Lynn heeft nu individuele gesprekken bij Kop-Zorg voor het onder controle krijgen van haar frustraties. We voelen ons nu erg geholpen door Kop-Zorg, we hebben controle. Niet dat het saai is hoor, dat is het nooit. Maar het loopt langzaam maar zeker gewoon steeds beter. Mike gaat ook voetballen via Kop-Zorg, lekker bezig zijn. En Lynn klimt omhoog, ook letterlijk welteverstaan, bij de klimwand. Ze vindt het prachtig. Als ze thuiskomt is ze gelukkig en moe. Heerlijk. Rust. Maar nooit saai …